Αφήνουμε τα παιδιά να παίξουν

Τα παιδιά και το παιχνίδι είναι ομόρριζα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τα παιδιά να μην παίζουν. Η ανάγκη του παιδιού για παιχνίδι είναι το ίδιο σημαντική με την ανάγκη του για φαγητό, αγάπη και φροντίδα. Αυτή η ανάγκη δεν σβήνει ποτέ.

Όταν κάνουμε λόγο για παιχνίδι, πρέπει να έχουμε κυρίως υπόψη μας το ελεύθερο παιχνίδι, που δεν εξυπηρετεί κανένα συγκεκριμένο σκοπό .

Μέσα από το παιχνίδι δίνεται η δυνατότητα στο παιδί να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του, να αντιληφθεί καλύτερα τη ζωή.

Το παιχνίδι είναι ένας κόσμος, που τοποθετείται μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας.Ο ρόλος της φαντασίας στο παιχνίδι είναι τόσο σημαντικός, που ο Ρώσος ψυχολόγος Λεβ Βιγκότσκι ανέφερε ότι η φαντασία είναι ένας νέος σχηματισμός στη συνείδηση του παιδιού , η οποία εμφανίζεται τον τρίτο χρόνο της παιδικής ηλικίας και απουσιάζει τελείως από τα ζώα. Αυτό που προηγείται, λοιπόν, στο παιχνίδι δεν είναι η χαρά του παιχνιδιού , αλλά η φαντασία.

Στην κάθε αναπτυξιακή φάση το παιδί παίζει διαφορετικά , εξελίσσει το παιχνίδι από ατομικό σε συνεργατικό.

Τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί ο χρόνος του «πραγματικού» παιχνιδιού , εν αντιθέσει με την αύξηση του χρόνου που τα παιδιά βρίσκονται απέναντι από οθόνες, παίζοντας .

Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα δικαιώματα αναγνωρίζει το παιχνίδι ως πολύτιμο και απαραίτητο στοιχείο της παιδικής ανάπτυξης και ως δικαίωμα του κάθε παιδιού ( Ηνωμένα Έθνη , 1989)

Αφήνουμε τα παιδιά να παίξουν ,γιατί όπως έλεγε και ο θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Φρίντριχ Σίλερ «ο άνθρωπος παίζει όταν είναι στην κυριολεξία άνθρωπος και είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, όταν παίζει»